Göksel Kurtuluş, 

İşim yorucu evet ( geçen gün hesaplama yaptım ) haftada en az 20 tane hastam oluyor, işim yorucu çünkü her bir hastanın doktoruna hasta ile ilgili ayrı ayrı bilgi vermem gerekiyor ve çoğu zaman beni dinlemedikleri yanındaki sekreterleri ile meşgul oldukları için en az 2 kere bilgi tekrarı yapmak zorunda kalıyorum.
İşim yıpratıcı evet, çünkü yoğun bakımda çalışıyorum ve haftada en az 20 tane hastam oluyor, işim yıpratıcı çünkü bu hastaların çoğunun yaş ortalaması 20 ve kanser hastaları, işim yıpratıcı evet çünkü günde en az 1 tanesinin ellerimin arasından kayıp gitmesine şahit oluyorum.
İşim yoğun evet, haftadan en az 20 tane hasta oluyor, işim yoğun evet insanların annesi, ablası, teyzesi ya da kimi zaman kızı, torunu oluyorum, öyle bakıyorum hastalarıma, bir abla şefkati, bir teyze sevecenliği kimi zamanda torun sevimliliği ile.
Evet ben bir hemşireyim, işini çok seven bir yoğun bakım hemşiresi.

@, e-mail adresinin bir parçası olarak ilk kez 1971 yılında Ray Tomlinson tarafından kullanıldı. Bilgisayar mühendisi Tomlinson kendisine gönderdiği ilk elektronik mesajı kısaca ifade etmek için @ işaretini seçti. Peki neden @? Klavyede kimsenin adında kullanılmayan ve karışıklığa yol açmayacak bir işaret aradım diyen Ray Tomlinson @ işaretini bu yüzden kullandığını belirtiyor.

İlk keşişler mi kullandı?
Peki bu işaret bilgisayar klavyelerinde nasıl kullanılmaya başlandı?
Dil bilimciler bu noktada ikiye ayrılıyor. Bazılarına göre ilk olarak orta çağın başlarında el yazmaları üzerinde çalışan keşişler tarafından kullanıldı. Keşişlerin @ işareti, içinde, tarafına doğru, yanında anlamlarına gelen Latince kelime adi temsil ediyordu. Dil bilimcilerin büyük bir çoğunluğu @ işaretinin daha yakın bir tarihe, 18. Yüzyıla ait bir buluş olduğunu düşünüyor. Uzmanlara göre @, o tarihte birim başına verilen fiyatı temsil eden ticari bir semboldü. 5 elma @ 10 peni denildiğinde, 5 elmalık bir birimin 10 peniye satıldığı ifade ediliyordu. Ancak geçen Temmuz ayında İtalyan bir araştırmacı 14. Yüzyıla ait bazı ticari Venedik belgelerinde belirgin bir şekilde @ işaretinin kullanıldığını ortaya çıkardı. Bu belgelerde işaret anfora ya da küpü sembolize eden bir miktar ölçüsü olarak kullanılıyordu. Giorgio Stabile adlı araştırmacı ayrıca 1492 tarihli bir Latince-İspanyolca sözlükte anforanın bir ağırlık ölçüsü olan arrobaya çevrildiğini keşfetti. Bunların sonucunda @ işareti ticari a olarak 1885'te, yazı makinelerinin ilk örneği olan Underwood’un klavyesindeki yerini aldı. O tarihten yaklaşık 80 yıl sonra da bilgisayar klavyelerine e-mail işareti olarak geçiş yaptı.

Kesinlikle yapılıyor. Merkez solun bir kısmı özellikle kemalistler, Atatürk'ü neredeyse sosyalist olarak tanımlayacaklar (çoğu sosyalizmin ne olduğunu içeriğini de tam bilmiyor). Aslında o da isterdi ama o günün koşulları öyle değildi diyen bir sürü kemaliste rastladım. Onun dışında Türk-Türkiye milliyetçiliği ve laiklik olgusu da hep Atatürk kelimesiyle birlikte kullanılıyor. Yani laiklik ihlalleri karşısında durmaya çalışılırken hep Atatürk'ün adı var. Milliyetçilik konusunda da Gezi'de bile "Atatürk'ün askerleriyiz" diye slogan attı kemalistler. Sağcılara göre ise Atatürk aslında sağcıydı ve koyu bir milliyetçiydi... Herkes benimsediği ideolojinin arkasına Atatürk'ü koyarak düşüncenin meşruiyetini sağlamaya çalışıyor. İktidar partisi ve dindar kesim ise benzer şeyi tam tersi şekilde yapıyorlar. Kimisi Atatürk'ün dinle ilgili söylediği sözlerin kendi işlerine gelen kısmını alıp kimi zaman kullanıyor işte Atatürk de böyle demişti gibilerinden. Kimisi de Atatürk'e kan kusuyor. Bunlar da genelde şeriat yanlısı olanlar. Sanki Atatürk cumhuriyeti, demokrasiyi, laikliği tek başına getirmiş gibi... O olmasaydı daha iyi durumda olacaklarını düşünenler bile var. Atatürk'ü olduğu gibi kabullenen yok. Esas sebebi de sanırım sadece resmi tarih (tezinden) kitaplarından, okul kitaplarından Atatürk'ün tanıtılması ve Atatürk'le ilgili bireylerin de merak ettiklerini sadece onlara bakarak gidermeye çalışması.

Babasından tanırım :)

İstanbul'da yaşayıp da şehri beğenmeyenleri.

Öncelikle bu soruya bu saatte yanıt vermemde beni şevke getiren @Simsiyah ve @hakkan'a teşekkür ederim. Onlar kadar borsa ve para piyasalarından anlamasam da kendimce hissettiğim (bir girişimci ve bir vatandaş olarak) bazı noktaları yazmak istiyorum izninizle.

Kısa yanıtım, ülkenin sosyal ve ekonomik durumunu hiç iyi bulmuyorum. Uzun yanıtım ise şu şekilde:

Öncelikle iyi veya kötü diyebilmek için mutlaka karşılaştırma yapabildiğimiz bir nokta olmalıdır ve bu nokta maalesef bizim ülkemiz için var olmuş bir nokta değildir şimdiye dek (ülkenin kuruluş yıllarındaki büyük zıplamayı saymazsak -ki dipten çıkış her zaman bir sıçrayışa işaret eder-). Bu ülkede bir süredir olan en olumsuz ve en zarar verici şey, bence insanların körleştirilmesidir. Bunun etkilerini her alanda görebilirsiniz. Yolda yürürken, seyahat ederken, bir yerlerde otururken, gazete okurken, televizyon izlerken veya çalışırken ve hepsinden de daha önemlisi son dönemde internette gezinirken. Eskiden en dikkat çekici sorunlardan biri (gelişime engel olan) eğitimsizlikti. Aslında bunu eğitim olarak niteleyenler olmuştur ancak eğitim ile eğitimsizlik biraz farklı şeyler bence. Eğitim bir sorundur ve çözümlenebilir ancak eğitimsizlik bir toplumsal problemdir ve her açıdan ele alınması ve nesiller boyunca üzerine gidilmesi gereken bir kavramdır ve tedavi edilmez ise hastalık boyutuna taşınır ve nesilden nesile aktarılır. Biraz açarsak; eğer bir insan kendini bir fanusun içine kapatılmış ise o fanusun dışında ne olduğunu merak edebilir ve sorgulamaya, araştırmaya başlar. Bu, örneklememize göre eğitimli davranış biçimidir diyebiliriz. Diğer bir seçenek ise fanustan başka bir şey görmez ve onu sınır kabul eder, ötesini sorgulamaz. Bunun en kötü sonucu ise o insanın yaşamı sonlandığında bu durumun değişmeyecek olmasıdır, çünkü kişi bunu bir yaşam biçimi olarak benimsemiş olduğundan ve başka doğrusu olmadığından sonraki nesillere de, yani çocuklarına da bunu öğretir ve aktarır. Böylece fanus güçlenir ve sağlamlaşır. Çünkü, kişinin kendi geleceği aktarılmıştır ve sağlamlaşarak yerleşmeye devam etmiştir. Böylelikle bu yaşam biçiminin etraftaki kararsız veya aydınlanmaya hazır kitleye de bulaşması olasılığı artmıştır.

Şimdi bu çok ciddi bir problem. Çünkü karşı karşıya durulan şey bir fikirden ibaret değil, bir yaşam biçimidir ve bu yaşam biçiminin beslendiği şeyler sorgulanamaz temellere dayanıyor.

Geçmişte sosyal olarak insanlar birbirine daha bağlı idi. Hani hep söylenir ya komşuluk vardı, eş dost vardı ama şimdi yok diye. Bunun nedeni aslında komşuluk veya dostluk duygusunun yitirilmesi değil bence. Bunun nedeni bu ve buna benzer toplayıcı bileşenleri ayıran unsurların artık hayatımıza direkt etki edebilecek kadar güçlü olmasıdır. Bunun içine teknoloji örneğini de katabilirsiniz, farklı şeylere inanan insanların ayrı ayrı yaşam biçimlerini benimsemesini de. Düşünebiliyor musunuz; dünyanın bir ucunda telefon veya internet görmemiş insanlar var. Sadece bu değil, açlıktan ölümler en büyük problemi olan toplumlar var. Bu insanlar arasında kendi içlerinde birbirlerini ayırıcı veya sınıflandırıcı etkiler yok mu? Elbette var, ancak bu etkiler yaşamlarının merkezinde değil sadece anlayış duyabildikleri sınırlara yaklaşmayan etkiler olduğu için bazı davranış modelleri değişmemiş durumda.

Bizim toplumumuz çok hızlı ve geri adımı atılamayacak boyutta bir değişim geçiriyor son yıllarda ve bu değişimi bir kesim gelişme olarak yorumlarken, bir diğer kesim ise gerileme ve ilkelleşme olarak yorumluyor. Her ikisinin de eşit oranda haklı olduğunu söyleyemeyeceğim. Bence maalesef uçuruma doğru savruluyoruz ve bu sürat bizim çok yakını bile görmemize engel bir seviyede bence. Bunu nereden anlıyoruz; kısa geçmişe bakalım hem de çok kısa. Daha 6 ay önce bir savaşa girmiyorduk, şimdi neredeyse içindeyiz ve hiç kimse kiminle ve neden savaştığımızı net bilmiyor. Daha 6 ay önce, kimsenin beklemediği şekilde yeni nesil ortaya bir tepki koydu ve belki de çok önemli düzeyde bir kesimin isteklerini ortaya koydu. Bunu yaparken onlara sağlanmış ve ellerinde kalan belki de tek ifade biçimi ile düşüncelerini dile getirdiler.

Eskiden bazı kritik çizgiler vardı ancak bu çizgileri insanlar yaşamlarının merkezine koymadıkları gibi birbirlerini ayırt edici birer özellik olarak çok görmezlerdi (genel toplumdan bahsediyorum). Şimdi artık her şey birbirine girmiş ve ayırt etmek güçleşmiş durumda. Herkesin çizgileri var ve hepsi alenen okunabilir hale geld ve dolayısıyla sorgulanabilir, tartışabilir duruma. Ancak buradaki en büyük eksiklik, bu sorgulamanın veya tartışmanın adil ve demokratik olabilmesiydi, ve biz maalesef bu treni de kaçırdık (bu sözlerim yeni nesil için değil). Çünkü artık tartışma tek elden yürütülmeye çalışılıyor ve her şeyi alenileştiren bu durum.

Yeniden konuya yaklaşmam gerekirse, artık toplum olarak daha sabırsız, daha hızlı tüketen, daha az ne istediğini bilen, daha fazla kafası karıştırılmış ve tüm bunlarla mücadele gücü daha az bir toplum haline geldik.

Bir gün şu an yaşadığımız ve elimizde olan bir çok değeri kaybedebilme tehlikesi ile karşı karşıyayız. Çünkü artık geri alamayacağımız bir çok şey var. Bunlar hem ekonomik hem de toplumsal psikolojimiz anlamında böyle. Ancak yapabildiğimiz iyi bir şey var -ki bunu yeni nesil başarıyor- o da "dönüştürmek". Elindeki araçları bu kadar farklı dönüştürebilen başka bir genç nesil kaç ülkede vardır? Bu önemli ve dikkat edilmesi gereken bir nokta bence. Belki de bizi bu dönüşümü yapabilenler farklı bir noktaya getirecek.

Geçmişte hesap kitap yapılırken bir orta direk vardı ve ekonomik anlamda bu orta direk ağırlığı vardı. Şimdi ise orta direk diye bir şey kalmadı, bunun yerini bir kısım insanlar fakirleşerek bir kısmı ise zenginleşerek doldurdular. Yani ayrıştırma politikaları tüm toplum üzerinde etkili oldu. Artık bir insana baktığınızda onun hakkında hiç bir fikriniz olmasa bile elinizde onunla ilgili zengin, fakir, ateist, müslüman, ulusalcı, faşist, sistem karşıtı, gezici, çapulcu, alevi ve buna benzer çok sayıda sıfat var. Eskiden bunun yerine insanlar için daha kişisel değerlendirmeler yapılırdı, örneğin; aptal, cahil, dürüst veya yalancı gibi. Ve bu izlenimin değişmesi için bir şans vardı, yeni tabirler için ise yok denecek kadar az. Çünkü bunlar ideolojik kavramlar, ne o kişinin tek başına taşıyabileceği ne de sizin tek başınıza bu yargıya net varabileceğiniz kavramlar değil temelinde. Yani uzlaşmak neredeyse imkansız. Hele hele bizim gibi toplumlar için.

Sonuç; eğer birbirimize karşı davranışlarımızı ve bakış açımızı değiştirmeye kendimizden başlayabilirsek, ve bundan önce bunu yapabileceğimiz ortamı kazanabilirsek bizi kimse tutamaz. Ama bu gerçekleşmez ise gelecek çok karanlık ve belirsiz olmaya devam edecek.