Snoopyyy, 

Dersimin biri bitti ve söylenerek hızlı adımlarla kantine gidiyorum. Gün içinde yaşadıklarımdan, oda arkadaşımla ettiğim kavgadan sızlana sızlana...Beyaz bastonuyla yolunu bulmaya çalışan bir kız da o anda aşağıya inmeye çalışıyor. Koluna girip kantine kadar eşlik etmeyi teklif ediyoruz. Teşekkür edip tüm heyecanıyla merhaba ben Eda(?) tarih 1.sınıfta okuyorum sizin adınız ne diyor? Adımı söylüyorum nereli oldğumu soruyor aynı heyecanla. Çanakkaleli'yim dediğimde aa evet orayı biliyorum harika bir yer diyor ve hemen ekliyor okulunu ve bölümünü ne kadar çok sevdiğini.Merdivenlerden iniyoruz tam kantine gelmek üzereyken bir basamak daha çıkmamız gerekiyor.Ben de o anda basamak olduğunu hatırlatmayı unutuyorum.Aniden adım atınca beyaz baston karnına çarpıyor çaktırmamaya çalışarak ahh diyor.Belliki canı yanıyor. O an benim de içimde bir şey eriyor.Kendime kızıyorum nasıl söylemedim diye. Kantine geldiğimizde yine aynı neşesi ve kararlılığıyla almak istediklerini rica ediyor.Banaysa bu olaydan bir avuç utanma kalıyor.İnsanlığımdan utanma... Şimdi soruyorum gerçek engelli hangimiz o mu ben mi? Aramızdaki fark ne? Ben sağlıklı gözlerimle dünyanın bana sunduğu hiçbir güzelliği görmüyorum o ise göremeyen bir çift gözle tüm güzellikleri yaşıyor.Kendime dönüp bir kez daha bir kez daha baktım. Yine utandım.Dedimya onun adı Eda değil Işık ya da Umut olmalıydı. Kalbime dokunan o aah sesin her zaman bize umut olsun yüreğiyle bakan kız. . .

Oylesine bir hirsla dolmusuz ki birbirimizi yanlis anlamak icin adeta yarisiyoruz.Biz toplum olarak hangi ara bu hale geldik? Yanlislarimizi aciga cikarmaktan bu kadar mutlu olmamiz normal degil. . .

Hayatını fotoğrafçı ve illüstratör olarak devam ettiren Fransız sanatçı Thomas Lamadieu gökyüzünden eksiltiği bulutların yerine, hayali karakterleri ekleyerek şehrin mimarisini yeniden yorumluyor. Fish-Eye lenslerle çektiği fotoğraflarını kendince eğlenceli çizimlerle bütünleştiriyor ve bunu ”Sky-Art” olarak isimlendiriyor. Şehirlere yeniden hayat veren bu çalışmaları için çeşitli ülkelerden fotoğraflar topluyor.
























Kaynak:tlamadieu.wix.com/roots-art

Masamdaki kadın bana yerin metrelerce dibinde hayatın nasıl işlediğini anlatıyordu . Oysa bilmiyordu hayatın kendisiyle karşı karşıya oturduğunu . Kadehini hayata kaldırdığını bilmiyordu . Kimliğini deşifre etmemek için kurbanının gözbebeklerine bütün güven dolu duygularla bakan bir katilin dinginliğiyle onu süzüyordum . ' Hayat ! ' diyordu . ' Hayat … '
' Hayat senin ayaklarının altında sanıyorsun onu tanımadan önce ama bir bakıyorsun ki üzerinde koca bir gökyüzü var . Kuşlar uçuyor , bulutlar yer değiştiriyor . Ayın seninle yürüdüğünü sandığın çocukluk masumiyetini anımsatıyor rengarenk uçurtmalar . Öylesine uzak , öylesine imkansız yattığın birçok adamdan sonra . Hayat yukarda aslında . Bizse yerin en dibindeyiz . Bu ne demek biliyor musun ? Biz hayatı yakalayalım derken hayat bizi yakaladı yakamızdan , paçamızdan , acımadı dediğimiz her parçamızdan . Şimdi onunla aramızdaki tek akrabalık bağı sigara … Ben acımı tüttürüyorum , o bana bulutlar çiziyor dumanımdan . Bulutlar yer değiştiriyor . Bazen yok oluyor bulutlar ve yalnız kalıyorum . Hayat bile sözünde durmuyor bazen . Babamdan nefret etmiyorum bu yüzden hatta onun iyi bir adam olduğunu bile düşünüyorum pempe kıyafetler giydirmediği için çirkef yüzlü hayata . İlk karşılaşmadaki iki sevgili gibi değil de elli yıldır aynı yatağı paylaşmış iki ihtiyar gibi tanıdım ben onu . Bana sorsalar karşılığında yataktan yatağa dolaştığım yirmilik bir paketti bulutları görmek için hayat ve bulutlar yer değiştiriyordu bazen . Sen hiç yastığına şimşeklerin düştüğünü hissettin mi ?