Psikanaliz

İnsan sosyal bir canlı, toplumun üyesi olarak, diğer insanlarla beraber yaşıyor. Bu yaşam biçimi, diğer bireylerde olup da kendinde olmayana özendiriyor. İkinci olarak, bazı bireyler, toplumun kalabalık ve alım gücü potansiyelini görüp, ürettikleri veya ticaretini yaptıkları şeyler (mal da olabilir hizmet de olabilir) konusunda toplum üyelerini özendiriyorlar. Burada onların daha fazlasını istemelerini sağlarken aslında suyun başındaki bu özendiriciler de kendileri için daha fazlasını istiyor.

Çünkü insanlar nankör.

Çünki insanlar az ile yetinmeyi bilmiyorlar

Çünkü yaratılışımızdan bugüne bu sistem böyle devam etti. Azla yetinmeyi beceremedik, ne doymasını bildik ne doyurmasını. Yeri geldiğinde aslında bizden merhametlisi yok dedik ama kendimizi kandırdık. Biri ne diyordu aslında tüm mesele fakirleri doyuramadığımız için değil zenginleri doyuramadığımız içindir. Ne güzel demiş değil mi? Böyle şeyleri konuşurken bile hep çıkar peşindeyiz acaba kim ne kadar okuyacak, etkilenecekler mi, çok mu konuştum acaba falan diye diye toplumsal duyarlılıkta bile hep daha fazlasını istiyoruz. Yani genel anlamda daha fazlasını istemek bizim çoktan değişmeyecek bir özelliğimiz oldu bile ki İlk insanlar olarak saydığımız Adem ile Havva da cennetten daha fazlasını istediği için cennetten çıkarılmamışlar mıydı?

Aslında her şeyde daha fazlasını istemiyoruz bazen daha azını da istiyoruz. Daha az sorun örneğin. Muhtemelen tam hangi kıvamda mutlu olacağımızı çok iyi bilmiyoruz ve bu sebeple yolumuzu bulmaya çalışırken biraz bocalıyoruz. Özellikle sürekli 'daha iyisi ve daha fazlası' nın daha çok mutluluk getirdiğine bizi ikna etmek için çok yüklü miktarda paralar harcayan kapitalist sistemin uyarıcılarına da biraz fazla maruz kalıyoruz ve etkileniyoruz. Her gün televizyonda ve internette 'daha fazlasına sahip olun' yerine 'hayatınızda uyum ve dengeyi yakalayın' konseptlerine daha fazla maruz kalsak belki farklı davranışlarımız olurdu :)

Gözümüz doymuyor ve herkes rahatlığa alisamis her istedigni yapiyo ya da yaptiriyor yani bence

Bilgi öğrenmede hep daha fazlasını istemişimdir. Bilgi öğrenmenin de bir sınırı yok olduğuna inanıyorum. Onun için beni mutlu ediyor. Düşünsenize o bilginin tüm olanaklarına sahipsiniz, ne kadar da kötü. O zaman ne kalır ki geriye ...
Örneğin anneannemin sohbeti bana çok keyif verir. Çünkü bilirim ki bu yaşa kadar yaşamış olduğu bazı şeylerin, kadar değerli olduğuna inanıyorum.Ben de bu vesile ile bilgilenmiş oluyorum.
Ya da bir tarihi kitap okuduğumda kendimden geçiyorum. O öğrenmiş olduğum bilgilerin tadını aldıkça daha fazlasına ulaşmak istiyorum.

Çünkü ,
"Gerçekten malının kendisini ebedi kılacağını sanıyor. . " (Kuran: 104.3)
İşte ondan dolayı.

Aklıma Tolstoy'un "İnsan Ne İle Yaşar" kitabının ,
içindeki hikaye geldi. Hep daha fazla, daha fazla, fazla fazla.. Derken öldü.
Doyumsuzluk.

Allah'ın Kuranı Kerimde de dediği gibi insanoğlu nankördür. İmtihan olarak gönderildiği bu dünyaya da gücü yetebilecek kapasitede zor bir nefisle gönderilmiştir.

Onda olmayıp da başkasında olana bakar halbuki onda olup da başkasında olmayana baksaydı nankörlük etmeyebilirdi.

Durkheim'in "birey psikolojisi" kuramında da belirtildiği üzere, insan nefsi sınırsızca doyumsuzdur. Bireylerin vahşi doğadaki doğal eğilimleri bu yönde... Esasında biyolojik nedenlerden kaynaklı bir durum diye düşünüyorum. . .

Savaşmak insanın doğasında var. Bundan dolayı mücadele etmek istiyor. Eğer bu mücadele dürtüsü faydalı besinlerle büyütülürse, insan dediğin azmediyor. Yok eğer kötü beslenirse, bu kez aynı insan hırslanıyor. Akıl kârı bir mücadele azim ile başlarken yoldan sapmış bir mücadele hırsın eseri olmaktadır. Hırs dürtüsel hareket eder ve insanı daha fazlasını istemeye götürür, kişiyi doyumsuzlaştırır. Haliyle yoldan saptırır, kuralları unutturur. Azim ise temkinli olmakla birlikte ilerlemeyi sürdürme gayretidir ki fazlasını istemektense var olanı korumaya götürür insanı.

Aynı şey bende de oluyordu. Aslında bunun en büyük nedeni bunu fark edip bir süre sonra bunu artık kendin için bi fobi haline getirmek. Aslında bakma isteyince gayet bakabiliyosun ama öncelikle kafandaki o tabuyu yıkmakla başlamalısın.