Acılar insanı gerçekten olgunlaştırır mı yoksa sadece yıpratır mı?

Geçen gün çok hoş bir laf görmüştüm -İngilizceydi- "Patatesi yumuşatan kaynar suda yumurta kaynatırsan sertleşir. Yani olay şartların ne olduğu değil, senin ne olduğun. " diye. Bence kişiye göre değişir. Çok zor şeyler yaşadım çok kısa süre içerisinde üniversitedeyken, öyle ki; "Şu yaşadıkların başıma gelse okulu falan bırakırdım yıllarca. " diyeninden "Yaşayamazdım. " diyenine kadar türlü tepkiler aldım. Çok yıprandım, yıpranmadım değil. Eskisi gibi görünsem de dışa, bana en yakın olan insanlar değiştiğimi farkediyorlar. Eski neşem, umursamazlığım yok. Olgunlaştırdı mı? Bence olgunlaştırdı. Aşk acısıymış, düşük notmuş, arabada hasar varmış, yok tırnağım kırılmış bunlar hep aynı, gelip geçici şeyler gözümde. Bir çok şeye bakış açım iyi, çoğu olumlu, bir kısmı olumsuz şekilde değişti vesaire vesaire. Çekilen acıya göre de kişiye göre de değişir.

Yaşadıklarını sorgulayabilen bir insansan olgunlaştırma ihtimali yüksektir ama burada olgunlaştıran acının kendisi değildir, sonuçlardır. Acı; his, duygu, fiziksel veya ruhsal etkiler ile gelen bir şeydir ve konu ne olursa olsun yaşanmadan geçip gitmez. Mutlaka o süreci yaşarsın (elinde olmayan bir nedendense hele). Sonrasındaki tutumun da sana olgunlaşmak ya da yıpranma olarak geri döner, yani durum daha çok kişiye bağlıdır.

Bir miktar tecrübe de olur ama acıları yaşamaya değecek kadar olgunlaştırmaz, daha çok yıpratır. Züürt tesellisi aramıyorsanız tabii.

Olgunlaşırken yıpranır gidersin. .

Acılar sadece basur yapar.
Dolayısıyla yıpratmaktan çok yardırır da diyebiliriz:)

Bence hiçbir canlının özellikle ruhsal acılara ihtiyacı yoktur. Zaten çektiğimiz ruhsal acılar da beynimizin bizlere bir oyunudur. Acılar insanı hiçbir yere getirmediği gibi daha ilkel yüksek egolu haline geri bile götürebilir. Acılar saçların beyazlaşmasını, yüzdeki kırışıkların artmasını ve zihinde bol bol bulanıklığı sağlar. Aaa evet aynı nedenle 10-15 kere acı çektiyseniz o nedenden uzak durmayı da öğrenebilirsiniz, olgunlaşmaya girer mi bilemedim.

Olgunluk mantıksal düşünmeyi duygusal düşünmeye tercih etme yeteneğidir. Bir çocuğun elinden şekerini aldığınızda ağlamasına karşın, bir yetişkinin elinden kitabını aldığınızda "ne oldu? " diye sormasını örnek gösterebiliriz. Olgun olan birey olaya daha mantıksal yaklaşmıştır. Bu noktada, acı çekmek duyguları körelttiği için diyebilirim ki; ne kadar çok acı çekerseniz o kadar olgunlaşırsınız.

Acılar insanı yıpratır ya da olgunlaştırır diye düşünmüyorum. Eğer insan bir şeye kırıldıysa üzüldüyse veyahut pişmanlık duyduysa acık çekmek değilde tecrübe edinmeli. . .

Bence herkesin karakterine ve yaşadıklarına göre değişir. Yaşadıklarınız zor olsa da bir şekilde güçlü kalmayı başardığınızda, yaşadıklarınızdan ders çıkarmaya başladığınızda olgunlaşmış oluyorsunuz. Uzun süre güçlü kalmaya çalışmakta insanda yıpratıcı bir etki bırakabiliyor, bu yüzden güçlü kalayım derken duygularımızı da göz ardı etmemek gerekir. Ama işin aslına gelecek olursak, insan yıpranmadan olgunlaşamıyor.

Olgunlaşmak ne demek yıpranmaktan anladığın şey ne? Bunlar tüm her şeyi değiştirir. Bu tür sorularldan mutlak cevap bekleyemezsin. Bu bilgeliğe hakaret olur.