Neden aklımızdan geçenleri, hissettiklerimizi, istediklerimizi veya bizleri tatmin edecek, bizi biz yapacak şeyleri söylemeye çekiniriz? Bu karşıdaki insanin bizi anlamayacağından korktuğumuz için mi yoksa kendimiz olmaktan korktuğumuz için mi?

Çünkü; insanda karşı tarafın kendisini tam olarak anlayamama korkusu vardır. Bu da gayet doğaldır. Muhatap olduğun kişi ile senin yaşadığın hayat farklıdır, farklı değerlere farklı dozajda inanıyor, önemsiyor olabilirsin. Bu da paylaşacağımız bilgilere sınırlar koymamıza neden olur. Konuşmada tam bir uyuşma olmadığı için seçici davranırız yani.

Bu sorunun yanıtı özde saklı bence. İnsan özünü sorgulamalı bu sorunun yanıtını verebilmek için. İnsan kendisiyle mi mutlu yoksa çevresiyle mi mutlu olur? Bir kıyafeti kendini mutlu etmek için mi tercih edip giyer yoksa giydiği ve yakıştığına inandığı kıyafeti başkalarının görüp, beğenip ilgisini çekmek farkedilmek için mi? İnsanlarla iletişime geçerken amaç, karşı tarafın etki alanına girmek mi yoksa kendi var olma alanınla karşı tarafı etkilemek mi olur? Bu soruların ve bu sorulara benzer milyonlarca sorunun yanıtında vereceğimiz cevapların çoğunluğu ben mi yoksa onlar mı olur? Kendisi için yaşayan insanların çok az olduğunu düşünüyorum. Ancak çevresiyle var olabilen, gezdiği, katıldığı etkinlikleri yaşamaktansa sosyal medya vb. araçlarla paylaşmaya daha çok vakit ayıran insanlarla dolduk. Yani sürecin en başına tekrar dönersek, karşıdaki insanın bizi anlamayacağı için ya da kendimiz olmaktan korktuğumuz için değil, kendimiz olmaktan çok daha kolay olduğu için farklı rollere bürünürüz.

Anlık değişimler ile gerçek hisleri karıştırmamak için söylemeye çekiniriz sanırım, yalan söylemek taraftarı değilim ama doğru olmak demek patavatsızca aklından her geçeni söylemek de değildir. Asıl emin oluğun hislerin duyguların düşüncelerin kişiliğinin parçası olması gereken her tavrı yahut düşünceyi belirtmeli insan anlamak ve anlaşılmak için. Kendi olabilmesi için ancak bence şaşkınlık yapıp sınırı aşmamak gerekir. Bununla ilgili pek çok film var, biriyle yemeğe çıktınız çok hoşlanmadınız bunu söylemek yerine adab-ı muaşeret kurallarına göre belirli gönlüm sende yok hissi verecek cümleler edilebilir ama ay çok kılsın bu tavrını beğenmedim senden bana arkadaş bile olmaz , yahut çok hoşlandım ne güzel bacaklar dememek de gerekir... :))) sonradan bi mor göz yahut patavatsız olarak anılmamak için. Yani söylemek var SÖ-LE-MEK var. İncelikler unutulmadan keyifli yaşam.

Bence tamamen önyargılarımızdan kaynaklıdır bu. Tabii bu önyargıları da belirleyen toplumdur, onu da belirtelim.
Bir örnek vereyim hemen:
Mesela sen -bu "sen" genel bir sesleniş- birine ben "Ateistim" desen o hemen senin için, "vay imansız, dinsiz, ahlaksız, materyalist" diyecek.
Başkası sana "Müslümanım" dese, sen hemen önce onun "ne kadar müslüman olduğunu" düşüneceksin. 5 vaktinde mi, sadece orucunda mı, yoksa sadece cumada mı kalıyor müslümanlığı diye düşüneceksin. Yoksa sadece "inanmıyorum" deme cesareti olmadığı için mi böyle diyor merak edeceksin...
Başkası müslümana "Hristiyanım" dese, o hemen "vay gavur, bu zaten İsa'ya tapıyor" diyecek...
Hele başkası o müslümana "Yahudiyim" dese, şeytan diye taşlanacak adam.
(özellikle dini örnekleri verdim ki aramızdaki ayrımları en çok yaratan belirginleştiren budur) .
Hele ki bir kadın olsan ve "Özgür seksten yanayım" desen, sonun bir kaldırım kenarında cansız yatmaktır...
Eee hadi, istediğimiz gibi yaşayıp, konuşup, ifade edelim kendimizi. . .

Önce bunları anlatabilmek için frekansa uygun kişiyi bulmak gerekir.

Bence bu tarz soruların evrensel cevabı yoktur. Kişiden kişiye değişir. Ben neden sorusunu çalışmalarımda hiç kullanmam. Çünkü bu sorunun hem danışanı hem de beni bir kısır döngüye sokacağına inanırım. Ayrıca birşeyin nedenini bilmek o durumu nasıl çözeceğini bilmek demek değildir çoğu zaman. O sebeple ben olsam bu soruyu kendi kendime "acaba ne yaparsam beni mutlu edecek şeyleri daha kolay ifade edebilirim" diye sorardım.

Kendi düşüncem insanların bizi anlamayacgından korktugumuzdan dolayı bazı şeyleri ifade etmekte güçlük çekeriz.

Ben bu dediklerinin hepsini yaptım korkmadım çok sevdim ama sevdiğim ömrüm geleceğim dediğim bana abim olarak kal dedi o anda çok korktum bunu anlayabiliyorsan soruna verdiğim cevabı anlamışsın demektir. .

Hani düşünceyi açıklama hakkından bahsederler yanerde o hak
o hak gerçekten olsa düşüncelerimizden dolayı toplumdan dışlanırmıyız

Özgüven eksikliğinden.

İnsanlar maske taktığından. Aslında içimizdeki gerçek ben söylemeye çalışır ama hep onu bi şekilde sustururuz

Özgüven eksikliği, bastrılmış duygular
ben aklımdan gecenleri hiç saklamam ama sanırım bu yüzden de arkadaşım olmayabilir.

Bizi anlamayacağın dan korktuğumuz için bence.

Belki de yara almak & cezalandirilmak istemedigimiz yerleri ogretmemek icin.