Ölüm vakitsiz ya; o vakitsizlik işte, ya tam da bu vakitse, ne yaparsın?

Vakitsiz olan sadece ölüm mü bu hayatta? Attığımız her adım vakitsizdir değil midir aslında, vaktini bilerek yaşadığınız bir şey var mıdır? Doğum bile, hani 9 ay 10 gün ya, vaktini bildiğimiz bir şey hani, işte o doğum bile vaktinde olmaz hiçbir zaman. 10. günü tuttursan bile saatini bilemezsin! Aslında tüm bu vakitsizlik içinde en vaktinde olan şeydir ölüm, vaktini bilemeyiz belki ama yerini biliriz hayatımızdaki, onun hep en sonda olduğunu biliriz!
Ve biraz da aşk gibidir ölüm, tam umudunu kesmişken ondan giriverir hayatına...

Ne yaparsan yap artık çok geç, yapacağını zaten hayatında yapmışsındır o an da hayata veda ederken,   tüm yaptıklarının suçluluğunu  ya kabullenceksin  yada pişmanlık duyarak gideceksin  yapacak fazla bişey olduğunu sanmıyorum ne yazıkki .

Her ölüm erkendir! 

İnsan dünya'ya geldiğinde bir yandan yaşamaya bir yandan ölmeye başlar. Aslında hayat, her bir saniye biraz daha ölmek ve biraz daha büyümektir. Şu an o ansa, yani hayatımın bitiş çizgisi , diğer hayatımın başlangıç kapısıysa; sadece gülümserim.Kalbimin temposu artarken, tüm yaptıklarımı, başardıklarımı ve sevdiklerimi hissederim kalbimde.Ve ağzımdan son sözler dökülür: Eşhedü en-la...

Bazen aklıma gelmiyor değil cok daha mutlu oluyorum hala yaşadığım için

Gece başımı yastığa koyduğumda aklıma geliyor bazen bir korku kaplıyo hemen hatim indirir gibi dualara başlıyorum, uyuyana kadar kafamı yorganın altından çıkartamıyorum sanki gerçekten ölecek olsam yorganın altında kurtulabilecekmişim gibi