Ölümün ne olduğunu gerçekten biliyor muyuz yoksa sadece bildiğimizi mi sanıyoruz?

Çok klasik olucak ama yaşamadan bildiğimiz hiç bir duygu yok. İnsanı insan yapan da bu.. Kısa süre önce bilmediğimiz durumlarla, deneyimlerle karşılaşıyoruz ve buna bakış açımız gelişiyor. Ve ben bu konuda herkesin, kendimde dahil narsist olduğunu düşünüyorum. Eğer zarar gören kendin ya yakının değilse hiç bir şey hissetmiyorsun.. Bide ölümleri sık gören şahit olan bir durumun icindeysen hayat sıradanlaşıyor ve ağlayan üzülen yakınların o zaman diliminde yaşaması gerektiği şeyler olduğunu düşünüp etki mekanizmasını kaybediyorsun... Ölümü bilmek diye bir şey yok olsaydı hayat olmazdı.

Tabii ki ölmemiş olan hiç kimse ölümün ne olduğunu tam olarak bilmiyor. Dindarlar dinleri doğrultusunda bildiklerine inanıyorlar, dindar olmayanlarsa ölümün ne olduğunu bilmediklerini biliyorlar.

Bana göre ölüm en büyük adrenalinin yaşandığı anıdır
Kimine göre düşüncesi bile korkunç gelirken kimi için ölüme çeyrek adım kala yapılan hobiler birer adrenalin sporu olarak ele anılır.
Ben saf mutluluğun açık bir algıya ulaştıktan sonra başladığına inanıyorum.
Tabii bu algı noktasına farklı yöntemlerle de ulaşmak mümkün!
Fakat hangi yöntem tercih edilirse edilsin değişmeyen tek gerçek ölümden korkmayarak onu kabullendiğimiz anda başlayan bir arınmışlık duygusudur.
Kimi bu arınmaya belirli periyotlarda zikir çekerek ulaşırken, kimileri de belirli aralıklarda dağa tepeye veya hoşlandığı ne varsa onu yaparak ulaşabilmektedirler.
Bana göre ölümün tek olayı kendinle ne denli yüzleşebildiğinde saklı.

ÖLÜMÜN NE OLDUĞUNU BİLİYORUZ FAKAT BİLDİKLERİMİZİ ALGILAMA VE UYGULAMA NOKTASINDA NE KADAR SAMİMİ OLDUĞUMUZ NOKTASINDA ÇELİŞKİLİ OLDUĞUMUZU DÜŞÜNÜYORUM. ÖLÜMÜ DİNİ VEYA GEÇMİŞTE YAŞAMIŞ İNSANLARIN DÜNYA ÜZERİNDEN YOK OLUP GİTMESİ OLARAK ALGILARIZ FAKAT BUNU ALGILAMAMIZ NOKTASINDA HİÇ ÖLMEYECEKMİŞ GİBİ PLANLAR YAPIP KENDİMİZİ KANDIRDIĞIMIZI GÖSTERMEKTEDİR. . .