Panik atak teşhisi konulmuş arkadaşlar yaşadıkları hakkında bilgi verebilirler mi?

10 yıldır bu alanda çalışan ve bilgisine güvenen bir uzman olarak söyleyebilirim ki panik atak terapi ile tedavi edilebilir. Tedavi edilmediğinde ise OKB (obsesif kompulsif bozukluk) ya da şizofreni gibi rahatsızlıklara neden olmaz. Belirtileri kişinin hayatını zorlaştırsa da  tedavisi oldukça kolaydır. Lütfen yakınınızdaki  bir klinikten psikolojik yardım alın.

Sürekli kendinize ya da sevdiğiniz kişilere birşey olacakmış hissi, bütün vücudunuzun titremesi, üşüme hissi, mide bulantısı, tansiyonun inip çıkması, bulunduğu yerden kaçmak istemek vs... Gibi belirtilerle çıkan bu iğrenç illeti yenmek mümkün. Hayatınızın sonuna kadar panik atakla yaşamayacağınızı düşünmek yanlış bir kanıç Öncelikle şunun ayırımını yapmalıyız. Hangi durumlar krizi tetikliyor. Şunu unutmayın sadece mutsuz olduğunuzda değil birşeye çok sevindiğinizde mutlu anlarınızda da kriz geçirmeniz mümkün. Krizi tekikleyen durumlardan bir süre uzak kalmanız tavsiyemdir. İş yeri olabilir, aile olabilir, sevgiliniz olabilir... Bir süre uzaklaşın(eğer bunlar krizinizi tetikliyorsa uzaklaşın) . Şunu iyi bilin: krizleriniz sizi öldürmez. Kalp krizi geçirmiyorsun, çaprıntın da yok, ellerini ayaklarını sen uyuşturuyorsun, aslında nefes alıyorsun ama almadığını sanıyorsun. Krizinizi kendiniz tetikliyor, kendiniz başlatıyorsunuz. Başlarda sakinleştirici iğne yemek acilde o anlık çözüm gibi gelsede tedavi olmaya bakın. Tedavi yalnızca psikolog/psikiyatr yada ilaçtan oluşmaz. Kendi kendinizi de tedavi etmeniz gerekiyor. Kriz anlarında yapılacak en son şey ölüyorum diye düşünmek. Kriz anında yanınızda tanıdığınız biri varsa mümkünse sarılın, nefes alışlarınızı sarıldığınız kişiye göre ayarlayın. Elleriniz kaskatı kalmışsa ufak bir masajla açmasına yardımcı olmasını isteyin. Güzel bir anı ya da komik bir olay anlatmasını isteyin. Aileniz yanınızdaysa küçükken yapmış olduğunuz komik şeyler işe yarayabilir. Sevgiliniz eşiniz varsa sizinle yapmak istediği şeyleri anlatmasını isteyin. Ya da sizle ilgili hoş bir anıdan söz etsin. Yanınızda değilse ellerinizi kullanabiliyorsanız telefonda konuşun. Müzik dinleyin fazla yüksek sesle olmaması kaydıyla ritme uyun. Sözlerini söyleyin. En güzel yöntemlerden biri hayal kurun. O anda başka bir yere gidin. Gözlerinizi kapatın hayal kurmaya başlayın. Mesela görmeyi çok istediğiniz bir yere gidiyor olduğunuzu düşünün. Çok almak istediğiniz bir şeye sahip olduğunuzu düşününü. Örneğin motosikletimle ege sahillerini dolaşmayı isterdim gibi... Şeyler kurun kendi kendinize. Sevgiliniz varsa hoş anlarınızı düşünün. Öpüştüğünüzü, unutamadığınız anları. Yoksa da varmış gibi davranabilirsiniz sorun yok :). İlaç tedavinizi yarım bırakmayın ama asla ilaca bağımlı yaşamayın. 4-5 yıl ilaç kullanıp hala bu illeti çekenler var. Böyle bir durumda kalmamak için, elinizden geleni yapın. Mümkünse tatile çıkmanızı öneririm. Kafa dinleyin. Yalnız kalmaktan korkuyorsanız bir arkadaşınızla gitmek iyi bir fikir olabilir. Tabi şöyle birşey var kimi açık havada daha çok kriz geçiriyor, kimi kapalı alanda. Tatilinizi buna göre planlayın. Doktorların en bilinen tavsiyelerinden biri de kriz erteleme. Kriz geçireceğinizi hissettiğiniz anda kendi kendini ze bu krizi şu anda geçirmeyeceğim gibi telkinler veriyorsunuz. İşe yarasa da bu da bir çeşit geçiştirme. Kendiniz istedikten sonra bu illetin senelerce pençesinde kalmazsanız. Ben kendi tecrübelerimi paylaştım. Umarım yardımcı olmuşumdur. Krizler bir süre sonra kaybolsada arada ufak kalp çarpıntıları oluyor. Bunları sakın kriz sanmayın. Eğer çok rahatsız olursanız, herzaman kullanmamak kaydıyla kalp ritmini düzenleyici bir ilaç isteyebilirsiniz doktorunuzdan.

Teşekkür ederim, doktora bu sebeple gitmeyi düşünmüyorum seninde söylediğin gibi kendim aşabilirim fikri var, fakat çok saçma sebeplerden dolayı bazı şeylerden kaçıyorum; kötü anısı olan bir fotoğraf görmek yine aynı şekilde bir söz okumak, tabudan da bu şekilde kaçıyorum, arkama bakmadan ortamı terk etmek istiyorum mesela :D sanırım doktor ve ilaç istemiyorsam her zaman ben güçlüyümü oynamalıyım. :)

Bana teşhis konulmadı çünkü doktora gitmemiştim ama bildiğim panik atak hastaları gibi hareket ettiğim oldu. Kendi kendime koydum teşhisimi..Otobüse girip geri çıkıyordum,dar geliyordu bana.. Evde tek kaldığımda bunun tesadüf olmadığını düşünüyordum; başıma mutlaka bir şey gelecek diye düşünüyordum vs..

Sonra kendi kendime dedim ki bu bir hastalık. E hastalıksa eğer, demek ki düşündüklerim sağlıklı veriler değil. Eğer sağlıklı değilse benim bir şey korkmama gerek yok dedim.. Ardından kendim araştırmaya koyuldum.. Gittim psikoloji sitelerini araştırdım falan.. Çünkü hastalıksa tedavisi de vardır diyerek araştırdım. Kendim hallettim... Çünkü hastalığın oluşma sebeplerine baktığım an olay bitti. Zira neden panik atak yaşadığımı anladım ve bu sebebi ortadan kaldırmak için çabaladım ve başardım..