Yirmili yaşlarda ne gibi kişilik değişimleri gösterdiniz?

Bu soru ile birlikte düşündüm... İlginçtir, her şey dün gibi.. Nasıl olduğunu ve neyin nasıl değiştiğini anlamak çok zor geldi şimdi. Keskin bir değişim olmuyor travmatik olay veya durumlar olmadıkça. O durumların bile kalıcı etkileri yıllar sonra dönüşerek ortaya çıkıyor. Sadece; yirmili yaşlarda her şeye, ama aklına gelebilecek her şeye daha aç oluyorsun sanırım. Neye ilgi duyarsan, neyin peşinden koşarsan ona olan açlığın, belki heyecanın daha fazla oluyor hep. Bu açlık hataların daha fazla yapılmasını sağlıyor. Bu kötü değil elbet :), hatasızca hata yapmak o dönemlerin en büyük lükslerinden sanırım :)

Yaklaşık üç on yıldır yaşayan biri olarak, en çok zorlandığım dönemin yirmiler olduğunu belirtmeliyim. Sanırım bu durumun sebebi, bu on yılın önceki ikisine göre bazı radikal değişiklikler barındırıyor olmasıdır.

İlk olarak, sorular soran kişiden sorulara cevap vermesi gereken kişiye dönüşmek beni biraz zorladı. Öğrenciler gelir "hocam bu böyle mi o öyle mi", kardeşin kuzenin gelir "abi öyle mi yapayım böyle mi yapayım" , patronun gelir "bunu nasıl yaparız", hatta artık anan baban da gelir "olum napsak". Lan ben nereden bileyim?

Yirmili yaşların bir diğer zor boyutu da şudur ki artık hayalleri gerçeğe dönüştürmenin vakti gelmiş de geçiyordur bile. Hani henüz kendini genç görürken, büyüyünce, param olunca, özgür olunca gibi zaman dilimleriyle hayaller kurarsın ya işte yirmilerde artık onları geleceğe erteleyecek bir konumun yoktur. Ya şimdi ya da hiç, durumu söz konusudur. Ve bazen o "hiç"i kabullenmen gerekir ki bu da çok kolay değildir. Yirmiler artık ayaklarının yere bastığı dönemdir. Hayallerinin yerini keyifsiz bir gerçeklik almaya başlar.

Bu dönemde ne cebine para sıkıştıran kalmıştır ne de arkanı yaslayabileceğin birileri. Yirmilerde adam olursun çünkü olmak zorundasındır.

Uzatırsam sıkacağım diye bitirmek istiyorum ama şunu da eklemeliyim. Yirmilerde sınavlar habersiz yapılmaya başlanmıştır. İnsanların henüz seni adam yerine koymadıkları senin de onları pek sallamadığın dönemlerde öğretilen, öğretilemeyen ne varsa geri istenmeye başlanır. Her şeye hazırlıklı olman gerekir. Telefonun çalar birinin ölüm haberini alırsın mesela, kimse seni teselli etmez. Senin görevin ağlamak değil cenazeyi kaldırmaktır. Böyledir yirmiler. Ciddidir.

Toparlamam gerekirse yirmili yaşlarda, -zorunda olduğumu fark ettiğim için- hayatı daha çok ciddiye almaya başladım. Özenle yaşamaya başladım. Sorguluyorum hayatımdaki her şeyi. Daha dikkatle yaşıyorum. Yirmili yaşlarda ben.. çok büyüyorum.

Bir erkeğin ikinci travması 20 lı yaşlar. Genelde pis bakımsız beceriksiz olmama rağmen üzerime boca ettiğim first class deodorant ile dünyanın en sevişgen, havalı, akıllı erkeği oluveriyordum. Salakça bir özgüven patlamasıymıs meğer. O dönemde hayatıma giren herkesten özür dilerim :))

Beynime format atıp önceden kabul ettiğim tüm yargıların ve dolayısıyla bana öğretilenlerin köküne kibrit suyu döktüm.

Her konuda netleştiğimi farkettim.Öncesinde belirsiz olduğum hatta belki de hiç düşünmediğim konularda bile net bir tavrım oluştu.Hayata karşı duruşumun değiştiğini ve daha güçlü olduğumu hissettim.Kendimi çok ama çok iyi tanıdım ve hayatımı istediğim şekilde yönlendirmeye başladım.

Karakterimin yerine oturduğunu farkettim. kendimi daha iyi tanımaya başladım ve dünyaya ilişkin fikirlerim hiç olmadığı kadar netlik kazandı. neyin doğru neyin yanlış olduğuna kendi doğrularımla karar vermeye başladım fakat başkalarını doğrularına ve düşüncelerinede saygıyla yaklaşmayı öğrendim. hatta farklı goruslerı farklı yasam tarzlarını , farklılıkları zenginlik olarak görmeye başladım.yalnız kalabilme gücünü kendimde buldum ,cesurlaştım ve kendimi daha güçlü hissetmeye başladım. eksiklerimden ve hatalarımdan rahatsız olmayıp ders çıkarmayı öğrendim.ben 20li yaşlarımı sevdim :)

Önce 20 li yaşlarda; hayatı olduğu gibi kabul etmeyip mücadele hissiyle ilk iş ilk sorumluluklar ve haddinden büyük lafları ettiğim bir dönem geçirdim. Cahil cesaretli eğlenceli gözü kapalı ama her gün keskinliklerin törpülendiği çoğu zaman ağlamalarla sonuçlanan kabullenme süreçleri (bunlar başka tür bir ergenlik olarak adlandırılabilir kanısındayım :))... Doğruların nasıl tek olmadığını ve odağın aileden ayrılanlar için böyle sanırım ben olmadığını fark ettiğim ve doğruları kendime ve çevreme kanıtlamaya çalışma girişimlerim sonuçsuz ve sonsuz bir olasılıklar kabulü. Kişiliğimdeki en çok değişen şey sanırım kendime ben olma lüksünü değişebileceğim şekilde mutlu olacağıma karar vermek oldu. Olanlar oldu ve hepsi çok güzel oldu şu anki yarım akıl beni oluşturmasına karşın 30'ları da heyecanla yaşamaktayım darısı 80'lere...

İnsan beynin, kişilik ile alakalı olan bölümü 25 yaşında gelişimini tamamlıyormuş. Onun için 20 'li yaşlarda insanların radikal kararlar alması normaldir. Bazarov (@kaisersoze) 'un dediği gibi, büyüyorsun. İnançların, doğruların, kısmen hedeflerin değişiyor. Bendeki değişim, gözle görülür şekilde oldu... Dini inancım kayboldu, alışkanlık edinme ve alışkanlıkları bırakmayı öğrendim, çok fazla kitap okumaya başladım, bütçe nedir ve nasıl yönetilir sorularını sorup cevaplamaya başladım. Abi aşık olup evlendim bile ben... O kadar değişmişim :)

Yirmi yasindayken bir cok olup biten olaylarin farkinda degildim, ornek olarak: televizyonda ne izlemem gerektigini bilmiyordum simdi ise 34 yasima geldim ve televizyonda bir cok yayinlanan sacmaliklari farkedebiliyorum. Kimseye danismadan ve aceleci bir sekilde kararlar aliyordum simdi ise tam aksini yapiyorum. Surekli asik oluyordum tabi ki simdi bunlarin birer platonik oldugunu anladim:)

Kişilik değişimi zor biraz. Çoğu insan yedisinde neyse yetmişinde de odur. Kişilik değişmez; kılık kıyafet değişir, saç sakal tarzı değişir, arkadaşlar değişir, bazı zevkler değişir ama kişilik aynı kalır. Arkadaşlarımı düşündüm simdi. Gözlemlediğim kadarıyla safı yine saf, yalancısı yine yalancı, çakalı yine çakal :)