Tan Toni, 

Çocukla inatçılık olur! Ancak inatçı davranışlar olmaz. Çocuğun yapmak istediği davranış veya istediği bir şey yanlış olduğunu bildiğimiz halde "inatçılık yapmayayım" ya da "yazık çocuğa" diyerek boyun eğmek çok büyük bir yanlıştır. Ancak aynı oranda, önemsiz bir konu da ebeveynin yaptığı inatçılık da yanlıştır. O yüzden çocuklar hakkında karar verirken kesin kararlarımız olmalı. Eğer kararınız yoksa düşünüp de cevap verin. Önce yasaklayıp daha sonra çocuğun ısrarından sonra verilen izinler inatçılık davranışını pekiştirmektedir. Durumun derinine inecek olursak; çocuğun inatçılığı çevresinde görmesiyle inatçılık davranışı başlar ve önüne geçilmezse bu davranış daha sonraları çok büyük sorunlara yol açabilir. O yüzden öncellikle kendi davranışlarımızı gözden geçirmeliyiz. Çevremize karşı inatçı davranışlarda bulunduğumuz sürece çocuk da bizi rol model olarak benimseyerek bizi taklit edecek ve inatçılık davranışı onda oturmaya başlayacaktır. İş işten geçti ve çocuğumuz çoktan inatçılık yapıyorsa bu durumda çocuğun inatçılık davranışını kabaca ikiye ayırıp ona göre değerlendirelim. Birincisi, çocuk bazı zamanlarda inatçılık yapıyor ve bu davranışı sergilediğinde ikna etmek zor oluyor. O halde yapmamız gereken; kesin kurallar konulmalı (mümkünse kurallar çocukla beraber anlaşarak konulmalı) ve kuralların dışına çıkılmamalı. Özellikle de çocuk ağladığında ve inatçı davranışlar sergilediğinde. İkincisi, çocuk çoğu zaman (özellikle küçük yaştaki çocuklarda "bu kırmızı renk" dendiğinde "hayır, sarı" gibi şeklinde ikna etmeye dönük aşırı inatçılık davranışları olabilir; ayrıca ergenlikte de aşırı bir inatçılık söz konusu olabilir. Ancak ergenlik başlı başına ayrı bir psikoloji olduğu için burada bahsetmeyeceğim.) inatçılık yapıyor ve bu davranışı sergilediğinde vazgeçen taraf hep ben oluyorum. Malesef bu durum çok daha ciddi çözümler istiyor. Çocuğumuz inatçılıkla elde ettiği kazançların farkında ve bundan nemalanıyor. Biliyorum, çocuğunuzu çok seviyorsunuz ancak artık günü değil geleceği düşünmeliyiz. Üniversitede hocamın güzel bir sözü vardı hemen yazmıştım: "çocuğuna şimdi kıymayan, onun geleceğine kıyar. " çocuğumuzun ilerde yaşayacağı muhtemel sorunları burada yazmayacağım. Ancak lütfen buna dur diyelim. Dur demenin en büyük adımı, otoritenin siz olduğunu fark etmesini sağlamanız. Birinci durumda olduğu gibi kesin kurallar konulmalı ve buna uyulmalı. Bunun yanında ise çocuğunuz örneğin çikolatayı çok seviyor ve sürekli onun için ağlıyorsa eve kesinlikle almayın. İstediğinde evde olmadığını ve alamayacağınızı güzelce somut bir şekilde gösterin. Dışarı çıktığınızda onun ağlamasını engelleyemecekseniz sakın otorite kurmaya çalışmayın. Bir dediğini iki etmeyin. Ancak bir süre sonra çocuğumuz daha normal seviyelerde inatçılık yapmaya başladığında kurallarınızı genişletin. Örneğin dışarda çikolata almasına göz yumarken artık yemek yemeden asla yiyemeyeceğini güzelce anlatın, kuralı koyun ve benimsemesi için ikna edin, uygulayın... Daha kısa yazmak yarar sağlamayacağını düşündüğüm için sanırım çok uzun oldu. Tabi ki halen tam açıklık getirememiş de olabilirim :)