Uğur Çakmak, 

Ülkemizde soru sorma kültürü pek yaygın olmadığından olsa gerek, hep bir cevap verme hevesindeyiz. Kendime dair öz eleştiride bulunuyorum. Sorularımızın saçma ya da gereksiz görülmesinden endişelendiğimiz için soru sormaktan da korkuyoruz. Ben döngüye girdiğimizi değil, soru sormaya cesaretli kişi sayısının azlığından kaynaklı olduğunu düşünüyorum. Bir şekilde kullanımını ilkokul-hatta anasınıfı- seviyesine çekmeyi başarırsak, bence muazzam fikirler ve sorular gün yüzüne çıkabilir. Fakat o kitle okuma yazmayı öğrenmeye başladığı an soru sormayı unutmaya başlıyor :)

Yazarın sosyal medya hesabından kendisine veya menajeri varsa ulaş, durumu aynı şekilde açıkla. Online satış yapan kitap evi yada benzeri yerin yardımcı olma ihtimali yüksek.

Einstein'e göre zaman görelidir ve ışık hızına yaklaştıkça zaman yavaşlar. Dolayısı ile aslında vücudun yaşlanma süreci değişmez ama hissettiği/yaşadığı zaman değişir. Örneğin; bir hücrenin ömrü 100 gün olsun. Dünyadaki ikiz kardeşte 100 gün sonra bir hücre ölüp yenisi yapılırken, evrende hızlı hareket eden ikiz kardeş için bu zaman daha yavaş işleyeceği için hücre evrendeki ikiz kardeşe göre 100 yine günde ölür ama dünyadaki zamana göre kıyaslandığında aslında bu 100 günden daha uzundur (göreli olarak böyledir).

Yani dünyada 1 hücre öldüğünde uzaydaki ikiz kardeşte henüz o hücre ölmemiştir ve daha zamanı vardır. Dolayısı ile daha geç yaşlanacaktır.

İnsanın sevmeden seçtiği her meslek

Matematik ve Psikanaliz. Seçim yapamayacağım ikisi de birbirinden güzel. Psikanaliz için Freud'un kitaplarını yalayıp yutmanız yeterlidir -kalın olmamakla beraber fiyatları çok uygundur-. 16 yaşındaki bir çocuğu 80 yaşındaki birinden daha iyi insan sarrafı yapacağından şüphem yoktur.

Bu sorunun cevabını, "Geleceği Keşfedenler" adlı kitaptan doyasıya alabilirsin. Hatta yanlış anımsamıyorsam kitap içerisinde şuna benzer bir örnek vardı. Yapımı 600 yıl süren Katedraller var. Bu katedrali tek başına kimse yapmadı. Taş hep bir önceki taşın üzerine konuldu. Yani bir sonraki taşın konulabilmesi hep bir önceki taşın varlığına bağlıydı. Bilgisayarın oluşumu da bu şekilde. Kocaman bir sürecin ve ortak çalışmanın sonucunu görüyoruz. Bu başarıyı bir kişiye indirmek gerçekten büyük haksızlık olur.

Sütlü mü, bitter mi.

Threadleri bir ana programa bağlı çalışan alt programlar olarak düşünebilirsin. Ana program o alt programları istediği gibi kontrol edebilir, yenilerini başlatabilir, olanları öldürebilir, onlara belirli sinyaller (komutlar) gönderebilir.

Threadler çok sonra da yaratılabilir, baştan da yaratılabilir. Bu ana programın _keyfine_ kalmıştır.

Mesela web sunucusu Apache, gelen isteklere cevap verecek threadlerle çalışır. Bu alt threadlerin durumlarını takip eder ve gelen istekleri müsait olanlara dağıtır. Apache ayarlarından threadleri baştan mı yaratsın, kaç tane yaratsın, lazım olunca mı yaratsın gibi her türlü ayarı yapabilirsin.

Şirket, kurumsal yazılım geliştirme evi olarak faaliyetine devam etmektedir.

İyi ve kötü insanlar her zaman her yerde var olacaktır. Kötüleri görerek, bir ülke halkını genellemenin doğru olmadığını düşünüyorum. Suriyelilerin gelmesiyle artan nüfusun daha ciddi sorunlar yarattığını düşünüyorum. İş verenler bu vatandaşları sigortasız ve karın tokluğuna çalıştırarak, kendi vatandaşlarına en büyük zararı veriyorlar. Açıkçası dilenenlerin bize sadece turistlik açıdan zarar verdiklerini düşünüyorum. İzmir'de gözlemlediğim, tekstil ve ayakkabıcılık sektöründe, çalışanların %70'i yabancı ve çoluk çocuk kaynıyor. Dilenenleri gördüğümde acıyamıyorum. Hepsinin kucağında iki tane çocuk... O çocukları yapabilecek güçleri varsa, çalışacak güçleri de olmalı diye düşünüyorum. Devlet, iş verenleri yaptırım altında tutup denetlemediğinde çok daha ciddi sorunların baş göstereceğine inanıyorum. Suriye vatandaşları içerisinde de iyi ve kötü insanlar var. Kötü insanları sevmiyorum. Çocuklarını dilendiren ailelere yardım etmiyorum. Allah rızası gibi sözlerini duymuyorum bile... Benim bir diğer korkumda bu kitlenin manipüle ediliyor olmasıdır. Konak, alsancak gibi kalabalık yerlede bu çocukların eline verilen boncuk tabancalarla sağa sola sıktıklarını ve kendi aralarında gülüştüklerini görüyorum. Başlarında ne anne var ne de baba... Metro, izban gibi toplu taşıma araçlarında dahi, nasıl davranmaları gerektiğini bilmiyorlar. Toplumun huzurunu kaçırdıkları bir gerçek fakat onlara kızamıyorum çünkü şuan sadece çocuklar... Biz asıl bu çocuklar büyüdüğünde ne yapacağız onu düşünmeliyiz. Hükumet bu çocuklara doğru ve yanlışı ne zaman öğretecek merakla bekliyorum.

Harari "Homo Deus" kitabında bunun yakın tarihte gerçekleşeceğinden bahsediyor. İlgini çekebilir.